Zodra ik over eten nadenk ontploft er een bom met liefdevolle herinneringen in mijn hoofd. De Portugees-Kaapverdische gerechten van mijn moeder, logeerpartijen bij mijn pake in Beetsterzwaag en daar dan elke keer het volgende recept uit een kookboek koken, de rijstepap van mijn grootmoeder met abrikozen, natuurlijk de cachupa en cuscuz van mijn avo. Maar ook de moestuin bij tante Isabel in Tynaarlo, waar ik al vroeg kennis leerde maken met het genot van kweeperen, de Japanse bes en in pruimenbomen klimmen om je buikje rond eten.
Voeding is altijd iets geweest om te vieren en het besef dat daar hard voor gewerkt moet worden of op het land of door een baan. Eten gooi je niet weg, restjesdag is een feest en met koken voor je vrienden en familie kun je laten zien hoeveel je van ze houdt.
Scrabbelen deed ik altijd met mijn overgrootmoeder en een van de eerste woorden die ik legde voor de grap zonder dat ik wist dat het echt een woord en wat het betekende is: horeca. Later heb ik met veel genoegen jarenlang in de horeca gewerkt, als barista, keukenhulp en in de bediening.
Nu ben ik hier en ga ik met veel plezier als office manager aan de slag, af en toe mijn input delen maar vooral mijn collega’s op kantoor ondersteunen zodat Food Cabinet mooie plannen kan uitvoeren de komende jaren!
Kijk- en leestip
The Biggest Little Farm: Hoe een stel een hond adopteert, een dood stuk land koopt en het na jaren hard werken omtovert in een vruchtbaar paradijs, heel inspirerend. Dus sinds kort maak ik deel uit van een gezamenlijk biodynamische moestuin in Amsterdam Noord, je eigen verbouwde groenten en fruit eten is een feest.
Melk & Dadels – Nadia Zerouali: Lang leve verhalende kookboeken, in dit kookboek staan lievelingsgerechten van Marokkaanse moeders en hun kinderen centraal. Dat is koken en eten voor mij, naast dat je bij sommige restaurants uitmuntend kunt eten, zijn de herinnering die ik het meest koester, toch de keukenmomenten als kind met mijn moeder of grootmoeder.